انجمن هیدرولیک ایران درگشت ناگهانی دانشمند فرهیخته، اسوه اخلاق و چهره ماندگار هیدرولیک آب ایران زمین جناب آقای پروفسور محمد محمودیان شوشتری را به خانواده محترم ایشان، کلیه اساتید، دانشجویان، جامعه معظم دانشگاهی و متخصصان صنعت آب ایران تسلیت عرض می نماید و از درگاه خداوند متعال آرزوی آمرزش روح آن عزیز سفر کرده را می نماید.
♥ خلاصه زندگینامه استاد ♥
پروفسور محبوب هیدرولیک ایران در گذشت
دکتر جواد احدیان
در این روزها در غم از دست دادن یکی از مفاخر هیدرولیک ایران هستیم. مردی که واقعا یک معلم نمونه بود. سر کلاس هایش چنان با هیجان و سرحالی مطلب رو ادا می‌کرد که به هیچ وجه امکان یاد نگرفتن وجود نمی داشت. درسی مثل مکانیک سیالات را که پایه و اساس رشته های مهندسی آب است، چنان حلاجی و عالی تدریس می‌نمود که امکان فرانگرفتن مطلب وجود نداشت. همه بچه ها با خوخیلی خو گفتن های پرشور و آن هم با صدای رسای خوش آهنگش مجذوب ادامه مطلب می‌شدند. مردی که در جلسات داوری پایان نامه ها با دقت بسیار مطالب را مطالعه می‌کرد و کوچکترین گافی از زیر دستش عبور نمی‌کرد. در داوری بسیار متین و منطقی و علمی می بود که همه و حتی خود دانشجوی در حال دفاع علاقه مند به طولانی شدن جلسه پرسش و پاسخ می‌شدند.
یاد و خاطره زمان دانشجویی که پروفسور رئیس دانشکده بود هیچگاه از ذهن من و هم دوره ای های بنده خارج نمی‌شود. آن زمان که شیطنت‌های برخی از بچه های دانشکده پخش فیلم تایتانیک بدون سانسور (البته یک مرتبه) در دانشکده بود و باعث اعتراض بسیار شد و پروفسور با متانت قضیه را ختم به خیر کرد.
زمانی نیز که پروفسور مدیر تحصیلات تکمیلی بود از یاد و خاطره ها نمی رود. سیستم معاونت آموزشی وقت در چندین مورد تناقض های آموزشی ایجاد کرده بود ولی پروفسور سعی در رفع مشکلات دانشجویان داشت. در هنگام تصدی این مسئولیت از سر دلسوزی با نهایت دقت عمل می‌نمود و انصافا خوش ایده و خوش نیت برنامه ریزی می‌کرد. بدون اغراق و انصافا کلاس های درس ایشان جای نشستن نداشت، علاوه بر خود دانشجویان درس، بسیاری از بچه های ترم بالایی و یا بچه های سایر دانشکده ها برای درک بهتر موضوع سر کلاس بودند. اگر دو دقیقه دیر می رسیدی لازم بود که همراه با یک صندلی دسته دار وارد کلاس می شدید البته اگر جایی برای گذاشتن صندلی پیدا می‌شد.
و اما پروفسور عضو ثابت کنفرانس های مفاخر دانشگاه به خصوص کنفرانس بین المللی رودخانه بود. این کنفرانس از سال ۱۳۶۹ در دانشگاه برگزار شده و تا سال ۱۴۰۰ به صورت دوره ای هر دو یا سه سال یکبار، دوازده دوره برگزار گردیده است. تقریبا در همه دوره ها پروفسور عضو فعال بوده و یا به صورت دبیر و یا کمیته علمی ایفای نقش کرده. آن صدای رسا و جذاب پروفسور باعث می‌شد همیشه دبیر کنفرانس برای تنظیم قطعنامه از پروفسور خواهش کند که در این بخش یاری و همکاری فرماید. بهمن سال ۱۴۰۰ اولین دوره ای بود که بحبوحه‌ی کرونا یک کنفرانسی آن هم به صورت مجازی-حضوری کنترل شده برگزار می‌شد. از طرفی شرایط آبی استان و حساسیت‌هایی که در مورد اعتراضات آبی در کشور و در استان ایجاد شده بود اهمیت این کنفرانس را دو چندان می‌کرد. مسائل گریبانگیر محیط زیستی، تغییر اقلیم خشکسالی، سیل‌های حدی، برداشت های بی رویه و نابود شدن رودخانه ها و مصارف ولنگاری آب کشاورزی، همه و همه اهمیت کنفرانس را دو چندان کرده بود. همین بس که بیشترین نشست و کارگاه و سخنرانان کلیدی بین المللی در این کنفرانس اتفاق افتاد. با این شرایط در روزهای اولیه قبل از برگزاری از دکتر خواهش کردم که در بخش‌های مختلف یاری فرمایند. ایشان علیرغم شرایط جسمی نامساعد با اصرار بنده پذیرفتند که همانند همیشه بخش قطع نامه کنفرانس که انصافا یکی از مهمترین بخش‌های آن بود و منجر به تصمیم گیری و تصمیم سازی برای مدیران کشور می‌شد (البته متاسفانه عموما در بدنه مدیریتی آب کشور گوش شنوایی بالاخص برای این موارد وجود ندارد) را تنظیم و قرائت فرمایند. بعداز ساعتها کار در سه روز کنفرانس تا پاسی از شب در تیمی که با نظر پروفسور برای تنظیم قطعنامه زحمت می‌کشیدند بالاخره آماده و در موعد مقرر با شور و هیجان بسیار و همیشگی پروفسور قرائت شد. فکر می‌کنم این رویداد آخرین فعالیت لیدری پروفسور بود و به عنوان یک شاگرد همیشه افتخار این را خواهم داشت که تا آخرین لحظه حیات گرانبهای ایشان سعی کردم وظیفه شاگردی خودم را انجام دهم.
خداحافظ پروفسور محبوب هیدرولیک ایران. یاد و خاطره ات هیچگاه از ذهنم نخواهد رفت. مطمئنا با حسن اخلاق و وظیفه شناسی بی مانند و مردم داری که داشتید بهترین جایگاه های ابدی در انتظار شماست.
بدرود
